Υπουργός ευτυχιας

Συσκέψεις, ομιλίες, συνεδριάσεις, συμβούλια και ψηφίσματα. Το 24ωρο μίας υπουργού είναι "γεμάτο" και κουραστικό. Στην περίπτωση της αναπληρώτριας υπουργού Πολιτισμού, όμως, περιλαμβάνει και ένα σύζυγο, τέσσερα παιδιά και έντεκα εγγόνια...


Tο τρέξιμο είναι δεδομένο", λέει καθώς προετοιμάζεται για ακόμη μία σύσκεψη στο Υπουργείο Πολιτισμού, στην οδό Μπουμπουλίνας, όπου έχει την έδρα της από τον περασμένο Μάρτιο, όταν ανέλαβε αναπληρώτρια  υπουργός Πολιτισμού. "Από τότε που ασχολούμαι με την πολιτική, ανακάλυψα πόσο σημαντικό είναι  ένα πεντάλεπτο", εξηγεί.  
 Το εικοσιτετράωρο μοιάζει μικρό για να καλύψει όλες τις δραστηριότητές της -ίσως γιατί εκτός  από πολιτικός, η Φάνη Πάλλη-Πετραλιά είναι σύζυγος, μητέρα τεσσάρων παιδιών, αλλά και γιαγιά έντεκα εγγονιών.  
 "Αυτό που με σώζει είναι το ότι ξυπνάω πολύ νωρίς. Στις 6:30 έχω ήδη ξυπνήσει. Ακόμη και στις διακοπές, επτά η ώρα είμαι όρθια. Το πρωινό μου το παίρνω στα γρήγορα: Ένας καφές και αυτός μονίμως υπό δίαιτα. Ένα από τα πρώτα πράγματα που θα κάνω είναι να διαβάσω εφημερίδες. Όχι όλες βέβαια, γιατί δεν υπάρχει ο χρόνος".  

Βουλευτής από το 1985, πρώτη σε σταυρούς στις περισσότερες αναμετρήσεις, έχοντας "περάσει" από τα Υπουργεία  Υγείας, Αθλητισμού και Πολιτισμού, δεν έχει "σκληρύνει" ούτε έχει αναπτύξει ανοσία στα βέλη του Τύπου.  "Ακόμη και μετά από τόσα χρόνια στεναχωριέμαι αν διαβάσω κάτι κακό, νιώθω σφίξιμο στην καρδιά και ένα παράπονο. Δέχομαι όμως με χιούμορ αυτές τις καταστάσεις και την κακή κριτική, γιατί βοηθάει να διορθώσεις κάποια πράγματα". 
Δεν είναι, όμως, μόνο το χιούμορ η κινητήρια δύναμή της.   "Τα τελευταία τρία χρόνια έχω την ευτυχία να ετοιμάζομαι το πρωί με τα δίδυμα εγγόνια μου που ζουν μαζί μου, τα δύο μικρότερα παιδιά της κόρης μου, της Αλεξάνδρας, η οποία μένει μαζί μας. Η πρώτη μου κίνηση κάθε πρωί είναι να πάω να χαιρετήσω τα μωρά. Με περιμένουν και μόλις μπω στο δωμάτιό τους χειροκροτούν. Τώρα πια, μου λένε και τι να φορέσω στη δουλειά! Λόγω των διαφόρων υποχρεώσεων, συχνά φεύγω για το υπουργείο κουβαλώντας σακούλες με ρούχα, καθώς πρέπει να παραβρεθώ σε ετερόκλητες εκδηλώσεις. Είναι σαν να πηγαίνω σε εκστρατεία. Αν δεν υπάρχουν άλλες υποχρεώσεις, έρχομαι αμέσως στο Υπουργείο. Είμαι σε μία συνεχή ένταση, που μου έχει γίνει δεύτερη φύση. Η ηρεμία με εκνευρίζει, με κουράζει".

Η αγάπη της για τον αθλητισμό έχει πολλά να κάνει με το αεικίνητο της ύπαρξής της.   "Ο αθλητισμός είναι μέσα στο DNA μου", εξηγεί "Ο πατέρας μου, Επαμεινώνδας Πετραλιάς, εκτός από πρωταθλητής κολύμβησης,  ήταν και ιδρυτής των περισσότερων ελληνικών ομοσπονδιών αθλητισμού. Είχε πάθος με τον αθλητισμό και τον Ολυμπισμό, και ήταν και μέλος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής.

Η ζωή μας όλη εκινείτο γύρω από αγώνες και κολυμβητήρια. Θυμάμαι ότι ενώ όλα τα παιδιά πήγαιναν διακοπές τον Αύγουστο, η αδελφή μου και εγώ γυρνούσαμε στην Αθήνα, γιατί στις δεκαπέντε άρχιζε το πρωτάθλημα κολύμβησης. Στα εφηβικά μου χρόνια, πάντα ακολουθούσα τον πατέρα μου στην Αρχαία Ολυμπία, όπου γινόταν η σύνοδος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Φυσικά, εκείνη την εποχή δεν μπορούσα να  εκτιμήσω όλες αυτές τις εκπληκτικές εισηγήσεις και τις διαλέξεις για το πνεύμα του Ολυμπισμού. Ήμουν δεκαέξι ετών και μάλλον προτιμούσα να είμαι σε μία παραλία με την παρέα μου, παρά να μένω στις τέντες που έστηνε τότε η Επιτροπή στην Ολυμπία και να περνώ προσκοπικά μέσα στη ζέστη. Τότε τα έβλεπα όλα αυτά λίγο... εφιαλτικά. Τώρα πλέον, όμως, αναγνωρίζω τη μεγάλη σημασία της αξίας του  ολυμπιακού πνεύματος και πώς ο αθλητισμός μπορεί να ενώσει τους λαούς πέρα από φυλές και θρησκείες. Θυμάμαι, επίσης, που παρακολουθούσα όλους τους αγώνες. Ήμουν ένα από τα πρώτα κορίτσια που πήγαν στο γήπεδο, αφού συνόδευα τον πατέρα μου κάθε Κυριακή. Ήταν και ένας τρόπος για να περνώ χρόνο μαζί του, αφού η μαμά μου γκρίνιαζε ότι δεν μας έβλεπε όσο έπρεπε".    

Τη δεκαετία του '60, η Φάνη Πετραλιά ήταν αγαπητό μέλος της χρυσής νεολαίας της Αθήνας. Στις φωτογραφίες από τα πάρτι της εποχής μπορεί κανείς να τη δει να επιδίδεται σε  φιγούρες παρέα με τον Πέτρο Μεταξά, τον Σωκράτη Καλκάνη και την Ελένη Μαρκεζίνη.  
"Ήταν πολύ ωραία εποχή", θυμάται. "Μου άρεσε να βγαίνω. Ήμουν πρώτη στο σχολείο και αργότερα στο πανεπιστήμιο, αλλά ήμουν πρώτη και στα πάρτι. Νομίζω ότι έτσι πρέπει να είναι ο άνθρωπος. Να απολαμβάνει στη ζωή του ό,τι του προσφέρεται και βεβαίως να έχει ενδιαφέροντα. Ήμουν τυχερό παιδί γιατί είχα εξαιρετικούς γονείς, που έδωσαν μεγάλη εναλλαγή στη ζωή μου. Είχα μία τάση να είμαι παντού η καλύτερη, γι' αυτό είχα πάρει και τόσα βραβεία στο χορό, και όχι μόνο στους παραδοσιακούς, αλλά και στο ροκ εν ρολ. Ειδικά σε αυτό, θεωρούσαν όλοι ότι ήμουν εξαιρετική χορεύτρια. Θυμάμαι το χορό του Λυκείου των Ελληνίδων, που ήταν ένα μεγάλο γεγονός, όπως επίσης και την Αθηναία, το Κόρονετ, τον Ιππόδρομο, τους μεγάλους χορούς, όπως το bal de tet, όπου φορούσαμε στο κεφάλι διάφορα στολίδια. Ήταν πολύ ωραίες μέρες"...  Λίγο αργότερα, θα έβρισκε τον ιδανικό σύζυγο στο πρόσωπο του Νίκου Πάλλη, ιδιοκτήτη της ιστορικής επιχείρησης χαρτικών Πάλλης, με τον οποίο απέκτησε τρεις κόρες και ένα γιο. Η δημιουργία οικογένειας δεν την αποθάρρυνε από το να συνεχίσει τις σπουδές της.  
"Τελείωσα τη Νομική αφού απέκτησα τα παιδιά μου. Πήρα την  απόφαση όταν το τελευταίο ήταν τριών ετών. Θυμάμαι εκείνη την  εποχή και αναρωτιέμαι αν θα είχα την αντοχή σήμερα να το ξανακάνω. Διάβαζα το βράδυ, αφού έβαζα τα παιδιά για ύπνο, μελετούσα όλο το βράδυ και ξυπνούσα έξι το πρωί με μία ώρα ύπνο. Οφείλω να πω  ότι χρωστάω πάρα πολλά στο σύζυγό μου, διότι με βοήθησε πάρα πολύ με τα παιδιά εκείνη την εποχή, όπως και πάντοτε. Έτσι, κατάφερα και τελείωσα τη Νομική. Πιστεύω ότι είναι εύκολο να τα συνδυάσει κανείς όλα, γιατί εμείς οι γυναίκες είμαστε πάρα πολύ πρακτικές και πολύ πιο γρήγορες. Στην κορυφή της ιεραρχίας είχα, όμως, πάντοτε τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Είναι σημαντικό ότι τα παιδιά μου, τα οποία σήμερα είναι μεγάλα και έχουν τις δικές τους οικογένειες, με κρίνουν θετικά. Δεν ξεχνώ μία κουβέντα της πρώτης μου κόρης,  όταν απέκτησε παιδί. Μου είχε πει, "αν μπορέσει το δικό μου το παιδί να νιώσει ό,τι ένιωσα εγώ μεγαλώνοντας και αν μπορέσω να είμαι τόσο καλή μητέρα όσο ήταν η μάνα μου, θα θεωρήσω ότι πέτυχα στη ζωή μου"".
 Η πολιτική την έχει άραγε ανταμείψει εξίσου;  
 "Η πολιτική έχει βεβαίως περισσότερες λύπες παρά χαρές. Οι χαρές, όμως, που σου δίνει κρατούν περισσότερο. Το πιο σημαντικό είναι ότι πράγματα τα οποία πιστεύεις πως πρέπει να γίνουν για τη χώρα σου  έχεις πλέον τη δύναμη να τα κάνεις. Μεγάλη στιγμή στην πορεία μου ήταν  η ολοκλήρωση των ολυμπιακών έργων. Το "κλικ" που έκανε το στέγαστρο Καλατράβα όταν ήρθε στη θέση του ήταν μία άγρια χαρά"...    επιτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, όμως, ακολουθήθηκε από γκρίνια και ανησυχίες για μία ενδεχόμενη εγκατάλειψη των ολυμπιακών έργων.
Τι ακριβώς συμβαίνει με την αξιοποίησή τους;  
"Η μεταολυμπιακή αξιοποίηση όλης αυτής της κληρονομιάς είναι ένας μεγάλος στόχος για την κυβέρνηση. Όλες οι εγκαταστάσεις θα διατηρήσουν το δημόσιο χαρακτήρα τους. Η πρόσβαση των πολιτών θα είναι ελεύθερη. Για παράδειγμα, το θαλάσσιο μέτωπο, οι εγκαταστάσεις δηλαδή στην παραλία, εξελίσσονται σε συνεδριακά κέντρα, χώρους αναψυχής και άθλησης για όλη την οικογένεια. Όλες οι εγκαταστάσεις θα γίνουν χώροι πολιτισμού και άθλησης, ενταγμένοι στις τοπικές κοινωνίες. Στόχος της κυβέρνησης είναι η αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των πολιτών. Στο Ελληνικό, για παράδειγμα, θα γίνει πραγματικότητα το μεγάλο μητροπολιτικό πάρκο, στο οποίο θα εντάσσονται αθλητικές εγκαταστάσεις.". 
Ακόμη ένα παρασκήνιο ήταν η φημολογούμενη ένταση ανάμεσα στο Υπουργείο και την Οργανωτική Επιτροπή των Αγώνων. 
  "Η συνεργασία μου τόσο με την κυρία Αγγελοπούλου όσο και με την οργανωτική επιτροπή υπήρξε εξαιρετική καθ' όλη τη διάρκεια", λέει η υπουργός. "Αν δεν υπήρχε αυτή η εξαιρετική συνεργασία, δεν θα είχαμε άλλωστε και αυτό το αποτέλεσμα. Επανειλημμένως, και στον Τύπο αλλά και στις διυπουργικές επιτροπές, και η ίδια η κυρία Αγγελοπούλου αλλά και όλοι επισήμαναν ακριβώς αυτό: Πόσο καλή ήταν η συνεργασία. Η λέξη κλειδί και η ουσία του πράγματος, ώστε παρ' όλες τις καθυστερήσεις να φτάσουμε σε τόσο αίσιο αποτέλεσμα, ήταν η συνεργασία. Ένα τόσο μεγάλο εγχείρημα, άλλωστε, σε καμία περίπτωση δεν είναι έργο ενός ανθρώπου. Δουλέψαμε από το πρωί ως το βράδυ. Έκανα και εγώ τις εφόδους μου, έχουμε όλες αυτές τις φωτογραφίες που φοράω κράνος. Ομολογώ ότι για όλους εκείνους τους μήνες, στο μυαλό μου είχα το μεγάλο στόχο και μόνο"...  
 Δεν είναι όμως μόνο πολιτικοί οι στόχοι της. Πολύ συχνά επικρατούν οι πιο "τρυφεροί":   
"Η στιγμή που περιμένω όλη την ημέρα έρχεται αν καταφέρω να γυρίσω σπίτι πριν κοιμηθούν τα εγγόνια μου, ώστε να μπορέσω να τα ακούσω να μου διηγούνται τα της ημέρας τους. Έχω όμως και τέσσερα παιδιά, οπότε ασχολούμαι και με τα θέματα τα δικά τους. Είμαστε δεμένη οικογένεια. Το τραπέζι της Κυριακής, ενώ είμαι δημοκρατική μαμά, επιβάλλεται... δικτατορικά! Πρέπει να είμαστε  όλοι συγκεντρωμένοι γύρω του. Είναι πολυτέλεια στην τόσο  απαιτητική εποχή μας, αλλά την κρατάω γιατί τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από τη δεμένη οικογένεια. Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξη και αν και έχω περάσει δυσκολίες και προσωπικές και οικογενειακές, προσπαθώ να βρω πάντα τα θετικά. Ήμουν τυχερή. Ο Θεός μού έδωσε πολύ καλή οικογένεια, καλό σύντροφο, γερά παιδιά, εγγόνια. Υπήρξα πολύ τυχερή, δε, που βρισκόμουν σε αυτή τη θέση κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και έζησα αυτήν τη δημιουργία. Μικρή, ακολουθούσα τον πατέρα μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες ανά τον κόσμο και τον θυμάμαι δακρυσμένο να λέει κάθε φορά που παραδιδόταν η σημαία στην επόμενη πόλη που θα τους διοργάνωνε: "Θα 'ρθει κάποια στιγμή που θα γυρίσει αυτή η σημαία στην Ελλάδα;". Η στιγμή ήρθε και εγώ βρισκόμουν σε αυτήν τη θέση. Αυτό ήταν το πολύ μεγάλο δώρο που μου έδωσε η ζωή - και ο πρωθυπουργός μας"...

O κόσμος της Ντέιζι Κανάβος

Ο κόσμος της μελαχρινής καλλονής από την Μπογκοτά της Κολομβίας αποτελείται από τα τρία της παιδιά και το σύζυγό της Παύλο. Δεν περιορίζεται, όμως, στους τοίχους του διαμερίσματός τους, σε έναν ουρανοξύστη της Νέας Υόρκης... 

H Ντέιζι είναι όλο ζεστασιά, γλυκύτητα και εξυπνάδα. Οι λατινικές της ρίζες φαίνονται στους θερμούς ασπασμούς όταν επιστρέφουν τα τρία παιδιά της -η Σοφία, ο Πέτρος και ο Νικόλας- από το σχολείο, όταν αγκαλιάζει τον άντρα της Παύλο, αλλά κι όταν μου ετοιμάζει η ίδια καφέ, φερμένο από την Κολομβία, ή όταν μου περιγράφει την πρώτη φορά που είχε ραντεβού με τον Έλληνα που ερωτεύτηκε σφόδρα, μια καλοκαιρινή νύχτα της Νέας Υόρκης... "Η Ελλάδα ήταν στη ζωή μου πολύ πριν γνωρίσω τον άνδρα της ζωής μου", λέει. "Είχα την τύχη να γνωρίσω μια ελληνική οικογένεια, η οποία πολύ συχνά με καλούσε να περάσω μεγάλο μέρος των καλοκαιρινών μου διακοπών στα ελληνικά νησιά, κυρίως στη Μύκονο και τη Σαντορίνη. Έτσι, γνώρισα τη μαγεία, τη θαλπωρή, τη φιλοξενία και τον γεμάτο αγάπη για τη ζωή χαρακτήρα των Ελλήνων. Νομίζω πως στο ταμπεραμέντο μοιάζουμε πολύ εμείς οι Κολομβιανοί με τους Έλληνες. Έχουμε την ίδια δίψα για ζωή, για γλέντι και χορό". Όταν γνωρίστηκε με τον Παύλο Κανάβος -είναι Έλληνας δεύτερης γενιάς, ο οποίος γεννήθηκε στη Βοστόνη- η έλξη ήταν αμοιβαία και έντονη από την πρώτη στιγμή. Είχαν πολλά κοινά ενδιαφέροντα. Ο Παύλος ασχολούνταν με τα οικονομικά και τις ξενοδοχειακές επιχειρήσεις και η Ντέιζι μόλις είχε τελειώσει τις σπουδές της στο Cornell University της Νέας Υόρκης και μετέπειτα πήρε το master της από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης στα ξενοδοχειακά και στα μεσιτικά. Της έκανε πρόταση γάμου τρεις μήνες αργότερα, ενώ παραθέριζαν στη Σαρδηνία. Εκείνη δέχτηκε, με τον όρο όμως να περίμενουν ακόμα ένα χρόνο, προτού αποφασίσουν να ενώσουν τις ζωές τους. Λίγους μήνες αργότερα, καθώς άνοιγε την πόρτα του διαμερίσματός της, στη Νέα Υόρκη, με θέα τα εντυπωσιακά κτίρια και τους ουρανοξύστες του Μανχάταν, στο σκοτάδι που επικρατούσε αναβόσβηναν μόνο οι φλόγες των κεριών που ήταν αναμμένα.

Από το διπλανό δωμάτιο εμφανίστηκε μια ομάδα mariachi τραγουδώντας παραδοσιακά τραγούδια από την Κολομβία. Ο Παύλος, πεσμένος στα γόνατα, τραγουδούσε με τις λίγες λέξεις που έμαθε στα ισπανικά, δηλώνοντας την αγάπη του και ζητώντας τη σε γάμο. Φορούσε το τεράστιο μαύρο καπέλο των mariachi και στα χέρια του κρατούσε το δαχτυλίδι με το ζαφείρι και τα διαμάντια που θα δεχόταν η Ντέιζι ως σύμβολο των αρραβώνων τους. Ένα χρόνο μετά, στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδος της Νέας Υόρκης, χοροστατούντος του ιερέα Χαράλαμπου Στεφανόπουλου, πατέρα του στενού συνεργάτη του Μπιλ Κλίντον, Τζορτζ Στεφανόπουλου. Οι πεντακόσιοι καλεσμένοι ταξίδεψαν από την Ελλάδα, την Κολομβία και πολλές πόλεις της Αμερικής. Η μητέρα του Παύλου, λίγες εβδομάδες πριν από το γάμο, ανέλαβε να διδάξει μαθήματα ελληνικού χορού -συρτάκι, ζεϊμπέκικο και νησιώτικα- έτσι ώστε οι ετερόκλητοι καλεσμένοι να μπορέσουν να διασκεδάσουν όλοι μαζί. Έτσι ακριβώς έγινε: Στην υπέροχη μπουαζερί σάλα του Μετροπόλιταν Κλαμπ, μέσα στο πέτρινο και μαρμάρινο town house της 5ης Λεωφόρου, την κολομβιανή μουσική ακολούθησε το ελληνικό μπουζούκι και το καλαματιανό. Το γλέντι κράτησε έως το πρωί. Τώρα, η οικογένεια που αποτελείται πλέον από πέντε μέλη, ζει σε ένα διαμέρισμα στο Μανχάταν, διακοσμημένο σύμφωνα με το γούστο της οικοδέσποινας. "Ως καλή πρέσβειρα της χώρας μου, ήθελα να χρησιμοποιήσω έναν Κολομβιανό διακοσμητή, ώστε να αντανακλά τις ρίζες μου, αλλά παράλληλα να "κατανοεί" τη συμβίωση της λατινικής και ελληνικής ατμόσφαιρας που θέλαμε να δημιουργήσουμε.